یه روز جای من عوض میشه

دستبند مغناطیسی

نمیگم اگه خدا بخواد... میگم اگه سرنوشت بخواد، یه روز جایمن عوض میشه... جای من با تموم اونایی که بهم زخم زبون زدند... تموم اونایی کهکوچیکم  کردند... تموم اونایی که به بداقبالیم خندیدند و خدای خیالیشونو شکرکردند که جای  من نیستند... آخ که چقدراز همشون بیزارم... اونموقعکه همه چیزعوض شد... حق همشونو کف دستشون میذارم...

من از اون خدایی که همه میگن مهربونه، شاکیم... من اینزندگی رو قبول ندارم... من از مظلومیت بدم میاد... بدم میاد به حرفای صدمن یه غازدل ببندم... یه چیزی درون منه که میگه من میتونم این سرنوشت لعنتیو عوض کنم...ازکجا معلوم دنیای دیگه ای وجود داشته باشه... یا اینکه من یباردیگه به دنیابیام... اونی که زد زندگی منو اینجوری داغون کرد... نباید انتظار مهربونی ازش داشت...می خوام درست فکرکنم... این فقط یه تلقینه که به زبون جاری کردن یه سری کلمات عربیباعث آرامش میشه... من با این تلقین بزرگ شدم و نمیتونم بذارمش کنار... انسان بودنیه فاجعس... وقتی هیچ چیز قطعیت نداره اونوقت به بن بستی میرسی که روانیت میکنه...و من به همون بن بست رسیدم...

حق تألیف و کپی رایت برای نویسنده: مائده غلامرضائی محفوظ است

منبع: www.sepidkala.blogfa.com